Home » , » Ξέρεις πολλές καλύτερες μπάντες από τους Mogwai;

Ξέρεις πολλές καλύτερες μπάντες από τους Mogwai;


Μια από τις καλύτερες, εν ενεργεία μπάντες στον πλανήτη. Αν δεν συμφωνείς, προσπάθησε να τους ακούσεις χωρίς να νιώσεις κάτι, και το ξανασυζητάμε.


Aργόσυρτη ψυχεδέλεια, κομμάτια που ξεδιπλώνονται με τρόπο ελεγειακό και ξυπνούν τα πιο 'τρομαγμένα' συναισθήματα. Εκείνα που χάθηκαν μέσα στη βεβιασμένη καθημερινότητα και ξέχασαν από τι πηγάζουν.

Τι κι αν η διάρκεια του μέσου κομματιού είναι άνω των πέντε λεπτών. Η λέξη 'βαριέμαι' δεν υπάρχει εδώ. Υπάρχει μονάχα η ψυχική ανάταση, το κλείσιμο των ματιών και το άνοιγμα των χεριών προς το ταβάνι. Το ταξίδι, το χάσιμο, η εκκίνηση της εμβάθυνσης σε αυτό που πραγματικά είσαι.




Η μουσική των Mogwai δεν είναι εύκολη γιατί σε παίρνει και σου δείχνει το είδωλο σου. Το ταξίδι προς τα μέσα είναι απαιτητικό και το έργο των Σκωτσέζων είναι το δύσκολο όχημα για το ταξίδι αυτό.







Οι νότες γίνονται μυσταγωγία και το τελικό αποτέλεσμα δεν χρειάζεται να επενδυθεί με λέξεις. Αλλά ακόμα κι αν επενδυθεί με στίχους, οι στίχοι είναι νότες και αυτοί, είναι κομμάτι του συνολικού μουσικού έργου. Ο λυρισμός έχει καταντήσει να έχει γίνει λέξη κλισέ, όμως συγκροτήματα σαν τους Mogwai βάζουν τις έννοιες στη σωστή τους θέση. Γιατί επενδύουν στον λυρισμό τον ίδιο και όχι στον τίτλο, στον τρόπο που θα πουλήσουν τον δίσκο ή στις μεγαλόστομες δηλώσεις σε media και συνεντεύξεις.

Η δουλειά και το αποτέλεσμα βγαίνει από το στούντιο, τις πρόβες και την έμπνευση του αυτοσχεδιασμού. Ακόμα και τα ξεσπάσματα κλιμακώνονται με τρόπο "δραματικό". Εισαγωγή, κορύφωση, έξοδος, η κάθαρση έχει επιτευχθεί.





Προσπάθησε να ακούσεις το ίσως πιο 'πιασάρικο' κομμάτι των Mogwai. Δηλαδή αυτό:





Και πες μου μετά πως δεν έζησες το soundtrack μιας ταινίας. Να είσαι σε μια κάντιλακ σε έναν απέραντο αμερικανικό δρόμο, σαν ήρωας του Κέρουακ ή του Μπάροουζ και να τρέχεις στη μέση του πουθενά πηγαίνοντας στο πουθενά. Η διαδρομή είναι ο στόχος, όχι η κατάληξη. Η ανάπτυξη του οράματος του δημιουργού, με έναν σχεδόν Μπουκοφσκικό τρόπο. Εκτός φόρμας αλλά και εντός, θέτοντας ερωτήματα και αφήνοντας ανοιχτές οπές προς το παρελθόν και το μέλλον. Προκαλώντας μια γέννηση. Είναι η γέννηση της εικόνας μέσα από το τραγούδι, χωρίς να χρειάζεται κανένα video clip, κανένα εφέ.

Οι ζωντανές εμφανίσεις των Mogwai είναι μέρος της μέθεξης. Στο δόγμα του πειραματισμού των Sigur Ros και των Godspeed You! Black Emperor, το ζητούμενο είναι η υποβολή σε έναν δικό τους κόσμο, η εισαγωγή στο ενιαίο εδώ και χρόνια, project τους.





Οι Mogwai θα σε αναγκάσουν να αντιμετωπίσεις τη μουσική, ως μουσική. Θα σε κάνουν να αναζητήσεις τον περφεξιονισμό του βινυλίου. Θα σε κάνουν να θες να αγοράσεις το άλμπουμ τους για να έχεις και το artwork, να ακούσεις τα κομμάτια στην καλύτερη δυνατή ποιότητα.




Με άλλα λόγια, ναι, κάνουν πραγματική τέχνη, μια τέχνη που δεν έχει να φοβάται καμία πειρατεία.



Τους είχα ζήσει live πρώτη φορά πριν κάμποσα χρόνια, για λίγα λεπτά, σε μια σκηνή που είχε στηθεί στο Πεδίο του Άρεως. Το αίσθημα του να τους έχεις μπροστά σου, περιγράφεται μόνο αν τους έχεις δει, δεν αναπτύσσεται εδώ με λέξεις. Σκεφτόμουν παλαιότερα, στην εφηβεία μου, πως κιθαριστική ένταση μπορούν να βγάλουν μονάχα μπάντες τύπου Slayer. Αλλά έκανα λάθος.





Ο εγκεφαλικός ηλεκτρισμός των Σκωτσέζων δεν θα σε κάνει απλά να ιδρώσεις. Θα σου τρυπήσει το κόκαλο. Θα περάσει στο πετσί σου. Θα σε οδηγήσει σε ένα ανελέητο κοπάνημα και μετά πίσω πάλι σε μια ταχεία ενδοσκόπηση που ξαναλέω. ΔΕΝ χρειάζεται λέξεις για να σου πει προς τα πού πρέπει να κινηθείς. Απλά αφήνεσαι και κολυμπάς σαν να κάνεις crowd surfing πάνω σε ένα φανταστικό κοινό, στη μέση του δωματίου σου.








“Μα καλά παιδάκι μου, τι' ναι τούτο; Μουσική χωρίς στίχους; Μην είναι τίποτα μοντέρνο της Λυρικής;”. Ελληνίδα μάνα, σωτήριο έτος 1999.



Το μετανεοτερικό punk rock των Mogwai περιγράφεται μέσα από το Come On Die Young του 1999. Ένας δίσκος, μια εξωσωματική εμπειρία. Πατάς play, περνούν 68 λεπτά, τον αφήνεις να τελειώσει, στέκεσαι, κοιτάζεις το σώμα σου, δεν ξέρεις αν είσαι ακόμα μέσα σε αυτό ή αν φαντάζεσαι ότι το κοιτάζεις από κάπου αλλού.

Αναρωτιέσαι τι είσαι. Άνθρωπος είσαι και απλά, εκτίμησες τους ήχους. Εκτίμησες τη ζωή. Για 68 λεπτά σταμάτησες να τρέχεις μέσα στον θόρυβο της πόλης. Σταμάτησες τον θόρυβο.





"I think most people are not used to having no lyrics to focus on. Lyrics are a real comfort to some people. I guess they like to sing along and when they can't do that with us they can get a bit upset", Stuart Braithwaite

Σταμάτα τον θόρυβο των ειδήσεων, των διαφημίσεων, των επαναλήψεων, του δρόμου, των εξατμίσεων, των talking heads που δε σου λένε τίποτα. Είπαμε, στον κόσμο των Mogwai οι λέξεις δεν είναι η βασική συνθήκη, δεν είναι απαραίτητες, χρησιμοποιούνται απλά για να πλαισιώνουν το ταξίδι. Η ανάγκη της εποχής έχει ανάγκη τους Mogwai. Να σταθείς και να σκεφτείς τον εαυτό σου, το τι σε κάνει χαρούμενο, ευτυχισμένο, ακόμα και να μελαγχολήσεις, αλλά να μελαγχολήσεις για εσένα, για το τι ήθελες να κάνεις, το τι έκανες μέχρι τώρα και τι δεν θες να κάνεις πια. Να σκεφτείς ποιους έχεις ανάγκη πραγματικά και ποιους δεν χρειάζεσαι.




Να σκεφτείς τι θες να δώσεις και τι δεν αντέχεις να δίνεις από εδώ και μπρος. Αυτό είναι το ταξίδι του Come On Die Young και όλων των δίσκων της μπάντας μέχρι σήμερα. “Old songs stay till the end, sad songs remind me of friends”.



Το ταξίδι όμως έχει και στάσεις, και έχει και απόδοση φόρων τιμής. Οι Mogwai έχουν γράψει το απόλυτο soundtrack για την απόλυτη ταινία για τον απόλυτο ποδοσφαιρικό ήρωα των νιάτων μου. Τον Zidane. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ καλύτερο τρόπο για να επενδυθούν τα πλάνα ενός ολόκληρου αγώνα του Ζιζού. Όπως του αξίζει. Όπως αξίζει και σε μια μπάντα που έχει συνδέσει το όνομα της με τη Σέλτικ.

Το μόνο 'φάουλ' που τους χρεώνεται, είναι η κόντρα με τους Blur. Και οι μεγάλοι όμως, κάνουν λάθη, διαφορετικά θα ήταν 'χάρτινοι', απόμακροι και μέρος των όσων καταγγέλλουν μέσα από τις ελάχιστες δηλώσεις τους. Του συστήματος του προωθούμενου θεάματος.

Σε αφήνω με το πιο γαμάτο βιντεοκλιπ που έχουν βγάλει μέχρι σήμερα. Και τους εύχομαι να παίζουν για πολλά χρόνια ακόμα. Για καλό όλων μας.





Take me somewhere nice, guys.
oneman.gr
Share this article :

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Recent Comments

 
Support : Creating Website | Johny Template | Mas Template
Copyright © 2011. My Decibel - All Rights Reserved
Template Modify by Creating Website
Proudly powered by Blogger