Όλοι κάνουν ένα παραστράτημα καμιά φορά, ακόμη και οι τιτάνες του heavy metal.
Είναι όντως δύσκολο για μια heavy metal μπάντα (ή για οποιαδήποτε μπάντα) να κατορθώσει να γίνει θρυλική, είναι σα να πρέπει να αντιμετωπίσει κάποια γκάφα, είτε είναι μια μεγάλη συναυλία που θα πάει λάθος (όπως τα επεισόδια στη συναυλία των Guns n’ Roses στη συναυλία τους στο St. Louis Riverport το 1991), είτε ένα ντροπιαστικό video clip (όπως το video clip για το τραγούδι “Rock Me Tonite” του Billy Squire), είτε, το πιο δύσκολο απ’ όλα, ένα πολυαναμενόμενο άλμπουμ που θα ακουστεί όσο το δυνατόν χειρότερα στο κοινό.
Κάποια άλμπουμ που έχουν απορριφθεί απ’ το κοινό διαλύουν την μπάντα. Κάποια άλλα βυθίζονται στο σκοτάδι και όλοι απομακρύνονται απ’ το ναυάγιο. Οι μουσικές αστοχίες από γίγαντες του heavy metal που ακολουθούν, αντιπροσωπεύουν καταστροφικά ορόσημα στις καριέρες τους που έφεραν ιστορικού μεγέθους μίσος ακόμη κι απ' τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς τους.
1.Metallica - St. Anger (2003)
Οποιαδήποτε παρόμοια λίστα δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει με τους Metallica, ένα συγκρότημα το οποίο έχει θεαματικά και κατ’ επανάληψη κερδίσει τον τίτλο «η μπάντα που μισιέται περισσότερο απ’ τους οπαδούς της». Απ’ το κόψιμο των μαλλιών μέχρι τη μήνυση στη Napster, οι μη μουσικές δράσεις της μπάντας δεν έχουν αποβεί και τόσο καλά, αλλά για τον περισσότερο χρόνο στην καριέρα τους κάθε άλμπουμ των Metallica φαίνεται ότι εξοργίζει τον κόσμο με το που κυκλοφορεί ενώ ταυτόχρονα πουλάει εκατομμύρια αντίτυπα.
Αυτό ξεκίνησε το 1991 με τον ομότιτλο δίσκο “Metallica” , περισσότερο γνωστό σε όλους ως “The Black Album” . Οι παλαιότεροι οπαδοί απεχθάνονταν την πιο γυαλισμένη παραγωγή και τα απλά σε δομή τραγούδια του δίσκου.
Ο διαχωρισμός παλαιών/νέων οπαδών έγινε πιο έντονος στα ‘90s με τα “Load” και “Reload” . Επιτέλους, με την έλευση του 21ου αιώνα, οι Metallica κατάφεραν να «ενώσουν» τους ακροατές το 2003 με την κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου τους δίσκο “St. Anger”. Απ’ ότι φαίνεται όλοι στη Γη μίσησαν αστραπιαία αυτό που άκουσαν.
Με παραγωγό τον Bob Rock (ήδη απαξιωμένος απ’ τους οπαδούς των Metallica για τις δουλειές του με Bon Jovi και Mötley Crüe) να παίζει μπάσο, το “St. Anger” ξεχειλίζει από έναν «τσιριχτό» ήχο, τενεκεδένια τύμπανα και παραδόξως ούτε ένα κιθαριστικό solo. Τα τραγούδια είναι ωμά, χωρίς κατεύθυνση και τόσο απωθητικά που θα μπορούσαν να κάνουν το δίσκο να θεωρηθεί κάποια μέρα από nerds κάποιας σχολής καλών τεχνών ως ένα avant garde αριστούργημα. Η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα συνεχίσει να το σιχαίνεται.
Επίσης, στην αποδοχή του άλμπουμ δεν βοήθησε καθόλου το “Metallica: Some Kind Of Monster” , ένα σκληρό κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ που καταγράφει την δημιουργία του “St. Anger” και στο οποίο δυο μέλη κλειδιά συγκρούονται σαν εγωιστικά νιάνιαρα (νύξη: ήταν μόνο τρία τότε και ένας απ’ τους «μαχόμενους» δεν είναι ο lead κιθαρίστας Kirk Hammett).
Χώρια απ’ το κακοφτιαγμένο “Lulu” του 2011 με τον Lou Reed, το οποίο «κοροϊδεύτηκε στην καταστροφή», οι Metallica έχουν γεφυρώσει κάπως το ρήγμα που προκάλεσαν με τους οπαδούς τους στις αρχές των 2000s. Το προσεκτικά δημιουργημένο “Death Magnetic” είχε καλή αποδοχή το 2008 (παρόλα αυτά προκάλεσε μια online οχλαγωγία για το πόσο «συμπιεσμένος» ήταν ο ήχος του), και η μπάντα έχει διοργανώσει το Orion Music Festival και επίσης την 3D ταινία του 2014 “Metallica: Through The Never” . Αλλά παρόλα αυτά θα παραστρατήσουν, κάπως. Είναι οι Metallica. Αυτό κάνουν.
2.Led Zeppelin - In Through The Out Door (1979)
Φαίνεται γελοίο οι οπαδοί να «μισούν» ένα άλμπουμ που έχει πουλήσει πάνω από εφτά εκατομμύρια αντίτυπα και έχει γεννήσει τέσσερα τραγούδια (απ’ τα εφτά συνολικά) τα οποία έχουν γίνει κλασσικά και ακούγονται μέχρι και σήμερα.
Με την άφιξη του “In Through The Out Door” το 1979, το πραγματικό κύκνειο άσμα των Led Zeppelin απέσπασε πολλά «χτυπήματα» απ’ τους οπαδούς όπως το «φτιαγμένο για να πέσει» όχημα απ’ το οποίο ονομάστηκε η μπάντα.
Ερχόμενο σε μια εποχή προσωπικού σάλου της μπάντας που περιλάμβανε το θάνατο του εξάχρονου γιου του τραγουδιστή Robert Plant και τον αλκοολισμό του ντράμερ να φτάνει σε θανάσιμα επίπεδα, το “In Through The Out Door” κράτησε καλά εναντίον της disco, της punk και της light rock αλλά για να τα καταφέρει, ακόμα κι ο ίδιος ο Plant παραδέχτηκε ότι το άλμπουμ ακούγεται «αποστειρωμένο».
Ακόμα πιο σκληρή ήταν η δήλωση του Jimmy Page, ο οποίος απέρριψε το άλμπουμ και το αποκάλεσε solo δίσκο του Plant, θεωρώντας το «λίγο soft». Πρόσθεσε «Δεν ήμουν συγκεντρωμένος στο “All My Love” , ανησυχούσα πολύ για το ρεφραίν. Φανταζόμουν ανθρώπους να «κάνουν το κύμα» και σκεφτόμουν «Δεν είμαστε εμείς αυτοί, δεν είμαστε εμείς». Για το τραγούδι (το ρεφραίν) ήταν μια χαρά, αλλά δεν θα ήθελα να ακολουθήσουμε αυτή την κατεύθυνση στο μέλλον»
3.Van Halen - Van Halen III (1998)
Μερικές φορές η ονομασία ενός άλμπουμ με ένα νούμερο μπορεί να φανεί ανιαρό, (όπως το “Toto IV”) αλλά στην περίπτωση του “Van Halen III” είναι πολύ έξυπνο. Παρότι είναι η ενδέκατη κυκλοφορία των Van Halen το “Van Halen III” με την προσθήκη του Gary Cherone ως τραγουδιστή( ο τρίτος στη σειρά) είχε σκοπό να εισάγει τους Van Halen θριαμβευτικά στην αρχή της νέας χιλιετίας.
Σε αντίθεση όμως με το αναμενόμενο, καλύτερα να είχαν ονομάσει το άλμπουμ “Van Halen I και τέλος”. Απ’ την αρχή, ο David Lee Roth και ο Sammy Hagar καθόρισαν το hard rock concept της εκάστοτε κυκλοφορίας.
Το να γεμίζεις το κενό αυτών των ξανθών Καλιφορνέζων metal ειδώλων, με τον κρύο, σκοτεινό, νηφάλιο και γεννημένο στη Βοστώνη Gary Cherone σήμαινε μια ξαφνική και σοβαρή αλλαγή στη βασική χημεία των Van Halen.
Οι prog τάσεις και οι στίχοι πολιτικής διαμαρτυρίας του Gary Cherone «χτύπησαν» τους ακροατές των Van Halen περίπου όπως η κανονιόμπαλα χτυπάει τον χοντρούλη στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Καταλληλότερα, το “Van Halen III” εξεράγη στην πρόσκρουση.
4.Rush – Roll The Bones (1991)
Το “Roll The Bones” είναι το rap τραγούδι των Rush. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το θέσουμε και , από τότε, δεν έχει υπάρξει τρόπος για το υπόλοιπο “Roll The Bones” να το ξεπεράσει.
Το ομότιτλο τραγούδι απ’ τον 14ο δίσκο των Rush έχει διάρκεια πέντε λεπτά και τριάντα δευτερόλεπτα από τα οποία τα πέντε λεπτά αποτελούνται από ένα τρομερό mid-tempo, radio-friendly τραγούδι απ’ το αγαπημένο μας prog-metal τρίο.
Είναι εκείνα τα τριάντα δευτερόλεπτα που έχουν τις ρίμες στη μέση του κομματιού που όχι μόνο ασχημαίνουν το τραγούδι αλλά έθαψαν και τη φήμη του υπόλοιπου υλικού. Κανείς δεν λέει ότι είναι σωστό καθώς, οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί των Rush λένε ότι το “Roll The Bones” είναι μέσα στις καλύτερες κυκλοφορίες της μπάντας στα ‘90s.
Για τους πιο μετριοπαθείς όμως, το στιγμιαίο ολίσθημα των Rush στο hip hop θεωρήθηκε απεχθής στα όρια της γελοιότητας ειδικά μέσω του video clip, όπου ένας ψηφιακός σκελετός ραπάρει και οδηγεί το rock n’ roll στον εξευτελισμό.
5.Judas Priest – Turbo (1986)
Απ’ το ντεμπούτο τους το 1974 σαν μυστικοί metal σαμάνοι, μετά στο New Wave Of British Heavy Metal και βαθιά στο power και speed metal των ‘80s, οι Judas Priest πήγαιναν μπροστά με hard rock επενδυμένο με δέρμα για περισσότερο από μια δεκαετία.
Τότε, το 1986 στο “Turbo” οι Judas Priest δοκιμάζουν τη σιδερένια γροθιά τους με την προσθήκη synthesizer και glam metal στοιχείων στον ήχο και στην εικόνα τους και τότε, όπως ο απόστολος απ’ τον οποίο ονομαστήκανε, αρκετοί οπαδοί στράφηκαν εναντίον τους.
Η «λαμπερή» παραγωγή και η ξαφνική κυριαρχία των πλήκτρων αποδείχτηκε ιδιαίτερα αταίριαστη καθώς ο δίσκος ερχόταν πίσω απ’ το “Defenders Of The Faith”. Ο προηγούμενος, όχι μόνο τους ανέβασε σε υψηλό επίπεδο αλλά γέννησε και τρία δυνατά hits που ακούγονται και μέχρι σήμερα: “Some Heads Are Gonna Roll”, “Love Bites” και “Freewheel Burning”.
Σχεδόν αμέσως το “Turbo” έγινε η διαχωριστική γραμμή στην ιστορία των Judas Priest. Η μπάντα ποτέ δεν κατάφερε να ξαναβγάλει πλατινένιο άλμπουμ και, με την έλευση των ‘90s, ο τραγουδιστής Rob Halford θα έφευγε και θα ξαναγυρνούσε. Η μπάντα αργότερα θα θριάμβευε ξανά και θα συνέχιζε να αντέχει στο χρόνο σαν heavy metal γηραιοί που ακόμα παράγουν αξιόλογη και μερικές φορές καταπληκτική μουσική.
6.Kiss – Music From “The Elder” (1981)
Αν έχετε πάει σε συναυλία των Kiss από τα μέσα των ‘80s και μετά θα έχετε ακούσει τον Paul Stanley ή/και τον Gene Simmons να αστειεύονται επί σκηνής για τον κακοφτιαγμένο concept δίσκο του 1981 “Music From “The Elder””.
Παρά τη δημοτικότητα του single “A World Without Heroes” στα live της μπάντας και τους προφανείς περίεργους στίχους, κάποιοι απ’ τους οποίους έχουν γραφτεί απ’ τον Lou Reed το “Music From “The Elder””, έρχεται δεύτερο μόνο σε σύγκριση με την άθλια τηλεταινία του 1978 “Kiss Meets The Phantom Of The Park” στα αστεία στραβοπατήματα, τα οποία τόσο οι Kiss όσο και οι οπαδοί αγκάλιασαν κατόπιν εορτής.
7.Mötley Crüe - Generation Swine (1997)
Μετά από μερικά χρόνια εκτός πορείας με τη δεκαετία του Lollapalooza την ώρα που τραγουδιστής είναι ο John Corabi, o original τραγουδιστής Vince Neil επιστρέφει στους Mötley Crüe και η μπάντα κλείνει ένα συμβόλαιο 25 εκατομμυρίων με την Elektra (σ.σ. δισκογραφική εταιρία). Ουπς.
Το “Generation Swine” είναι η απόπειρα των Mötley Crüe να συμβαδίσουν με τον κυρίαρχο alternative rock ήχο της εποχής. Περιλαμβάνει στοιχεία Nine Inch Nails και industrial metal beats καθώς και collective soul, gloss-grunge παραγωγή αλλά όχι καλά αναμεμειγμένα.
Ακόμα και το εξώφυλλο στο οποίο τα μέλη της μπάντας φοράνε κοστούμια και μάσκες γουρουνιών μπροστά απ’ την αμερικάνικη σημαία φαινόταν τόσο ξεπερασμένο προτού καν κυκλοφορήσει το cd. Παρόλη την εκστρατεία δημοτικότητας, η οποία περιλάμβανε την μπάντα να ποζάρει στο εξώφυλλο του περιοδικού Hustler το “Generation Swine” «σφαγιάστηκε» απ’ ευθείας.
Ο Vince Neil έχει αποκαλέσει το δίσκο «απαίσιο», θεωρώντας ότι η αποτυχία του οφείλεται «στον πολύ πειραματισμό». Λίγοι είναι αυτοί που θα αντικρούσουν τα λόγια του.
8.AC/DC Fly On The Wall (1985)
Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, οι κριτικοί απέρριψαν το “Fly On The Wall” σαν ένα «τεμπέλικο κλώνο» των τριών προηγούμενων άλμπουμ.
Είναι μια κατηγορία που, παρότι ισχύει, είναι πλήρως κατανοητή όταν συνειδητοποιήσει κανείς ότι δυο απ’ τα τρία προηγούμενα άλμπουμ είναι τα “Back In Black” και “For Those About To Rock We Salute You”.
Όμως, το “Fly On The Wall” ήρθε επίσης μετά το “Flick Of The Switch” το πρώτο άλμπουμ των AC/DC που ένιωθε βεβιασμένο και με μισή καρδιά. Οι οπαδοί, τότε, «φωνάζαν» για το “Fly On The Wall” για να «εμψυχώσουν» την μπάντα, αλλά αντιθέτως ο δίσκος ήταν μια απ’ τα ίδια (με το “Flick Of The Switch”).
Η ανθρωπότητα τιμώρησε τους AC/DC αγοράζοντας «μόνο» ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Τον επόμενο χρόνο, οι AC/DC έκαναν ένα βήμα πίσω και επανήλθαν με το “Who Made Who” ένα greatest hits soundtrack για την cult ταινία του Stephen King “Maximum Overdrive” που με το ομότιτλο τραγούδι αναζωπύρωσε πάλι την μπάντα και τους οπαδούς της με πάθος το οποίο υπάρχει ακόμα και σήμερα.
9.Celtic Frost – Cold Lake (1988)
Στο “Cold Lake” οι Ελβετοί πρωτοπόροι του black metal Celtic Frost έκαναν μια προσπάθεια να γίνουν glam. Η προσπάθεια αυτή «εκπυρσοκρότησε» με έναν τρόπο που μόνο ένα ξαφνικό MTV makeover και καλογυαλισμένος pop metal ήχος θα μπορούσε σε μια μπάντα που, μέχρι την κυκλοφορία του “Cold Lake”, είχε ενσαρκώσει και διεύρυνε συνεχώς τα όρια του extreme metal.
Όμως, σε αντίθεση με τους Rush, οι οποίοι είναι σχετικά ήρεμοι με το hip hop του “Roll The Bones” ή τους Kiss οι οποίοι έχουν αποδεχτεί το “Music From “The Elder”” με χαμόγελο, το “Cold Lake” ακόμα εκνευρίζει τον ιθύνων νου των Celtic Frost Tom G. Warrior.
«Ήταν ο,τι χειρότερο μπορούσα να κάνω στη ζωή μου» δήλωσε κάποτε, « (και) ένα υπέρτατο σ**το, πιθανώς το χειρότερο άλμπουμ που δημιουργήθηκε ποτέ στη heavy metal». Όταν οι Celtic Frost επανακυκλοφόρησαν όλες τις κυκλοφορίες τους το 1999, το “Cold Lake” δεν συμπεριλήφθηκε. Το άλμπουμ από τότε έχει βγει εκτός κυκλοφορίας και απ’ ότι φαίνεται ο Tom G. Warrior θέλει να παραμείνει έτσι.
10. T.S.O.L. – Hit And Run (1987)
Το “Hit And Run” των T.S.O.L. είναι το αποτέλεσμα μιας αξιοσέβαστης hardcore punk μπάντα από το Long Beach που προσπαθεί να αγγίξει το hair metal της Sunset Strip και το μόνο που καταφέρνει είναι να αφήσει άδεια μπουκάλια λακ, εξολοθρευμένη φήμη και ντροπιαστικές φωτογραφίες της μπάντας – για να μην αναφέρουμε ένα άλπουμ το οποίο δεν μπόρεσε να χωνέψει κανείς, ούτε τότε ούτε και τώρα.
Στο παρελθόν, οι True Sounds Of Liberty (αυτό σημαίνουν τα αρχικά της μπάντας) είχαν επεκτείνει την punk ρίζα τους ώστε να περιέχει gothic και death rock στοιχεία. Αυτή η συνταγή είχε πετύχει, γιατί η μπάντα ήταν καλλιτεχνικά σε οίστρο, αλλά με το “Hit And Run” ήταν μια χονδροειδής ολοφάνερη προσπάθεια να ξεπουληθούν, μόνο που κανένας δεν «μάσησε».
rockoverdose.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου