Τι θα μπορούσε κανείς να γράψει για αυτόν τον τεράστιο μουσικό και πώς να ξεκινήσει? Πραγματικά το δίλλημα μου ήταν μεγάλο για το εάν θα έπρεπε να γράψω ένα οποιοδήποτε άρθρο για το ‘’The Wall’’ του Roger Waters και για αυτά που παρακολουθήσαμε ζωντανά ή να το αφήσω να κάθεται ήρεμα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ως κάτι το πολύ ιδιαίτερο και φορτισμένο συναισθηματικά από εικόνες και ήχους, αλλά και δάκρυα χαράς και συγκίνησης, έτσι ώστε να ανακαλώ μνήμες στο μυαλό μου όποτε θέλω εγώ. Δεν μπορώ να είμαι αναγκασμένος να λέω συνεχώς μια τέτοια ιστορία σε όλους όσους με ρωτούν για το πώς ήταν η συναυλία, χάνοντας έτσι το ποιοτικότερο μέρος αλλά και την ουσία των αναμνήσεων μου.Δεν το λέω υποτιμητικά μην με παρεξηγείτε, απεναντίας μάλιστα, διότι σε τέτοιου είδους γραφή θα πρέπει να εμπεριέχεται σεβασμός όταν αναφέρεται κανείς σε ένα τέτοιο πολιτιστικό έργο με παγκόσμια ανταπόκριση αλλά και σε ένα πρώην βασικό μέλος των Pink Floyd, έτσι ώστε τα συναισθήματα να καθρεφτίζονται με όσο το δυνατό, καθαρότερο και αντικειμενικότερο τρόπο. Δεν θα σταθώ όμως στο συναυλιακό μέρος, αλλά στο νόημα όλου αυτού πράγματος και πως το αντιλαμβάνομαι εγώ προσωπικά. Το λέω αυτό γιατί ίσως να προτιμούσα να μείνει στην πραγματικότητα μόνο στο δικό μου μυαλό όπως το αντιλαμβάνομαι και την κάρδια μου και ας είχα και φίλους μαζί -χαρά και τιμή ταυτόχρονα- με τους οποίους παρακολούθησα αυτό το μουσικό ορόσημο-υπερθέαμα. Ίσως σε σημεία να γίνω υπερβολικός αλλά όπως τα αισθάνομαι έτσι θα τα καταγράψω. Δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συμφωνήσουμε. Κάθε άλλο. Αλλιώς αντιλαμβάνομαι εγώ τα πράγματα και αλλιώς ο καθένας μας ξεχωριστά.
Είναι λοιπόν πολύ δύσκολη περίπτωση όταν έχει κάποιος σκοπό να γράψει ένα κείμενο για έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς της ανθρώπινης ιστορίας, ο οποίος κουβαλά στην πλάτη του μια βαριά μουσική κληρονομία και πολλούς από τους καλυτέρους δίσκους που έχει ακούσει ποτέ ανθρώπινο αυτί.
Είναι ριψοκίνδυνο και επικίνδυνο αλλά και εύκολο συγχρόνως στα χέρια κάποιου (διότι τα γεγονότα σε συνεπαίρνουν συναισθηματικά), να αρχίσει να γραφεί για μια ιστορία που διαδραματίστηκε στη Αθήνα αφού ο Roger Waters μας έκανε την τιμή να ξαναπεράσει από τα μέρη μας, όταν πριν από λίγο καιρό ήταν αμφίβολο εάν θα ερχόταν έστω και για 1 συναυλία στην χώρα μας μετά από πολλές δραματικές εναλλαγές στην σωστή πληροφόρηση αλλά και την παραπληροφόρηση μέσω διαφόρων μουσικών εντύπων και κυρίως του διαδικτύου. Την μία μέρα μαθαίναμε πως θα μας επισκεφθεί τελικά και εμείς χαιρόμασταν, την άλλη πάλι άλλαζε το τροπάριο και κατεβάζαμε τα μούτρα σαν τα μικρά παιδιά που τους έδιναν γλυκάκι, αλλά τους το έπαιρναν από το στόμα την στιγμή που προσπαθούσαμε να το γευτούμε.
Ο Roger Waters και το ‘’The Wall’’ τελικά όχι μόνο ήρθε αλλά έκατσε για τα καλά (στην ουσία μόνο που δεν κατασκήνωσε) για 3 ολόκληρες μέρες, δίνοντας την δυνατότητα σε πολλούς Έλληνες να απολαύσουν αυτό το μεγάλο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό γεγονός. Εκτός από την 3ημερη επίσκεψη του στην Ελλάδα, μας έκανε επίσης την τιμή να μας πληροφορήσει πως τελικά οι ζωντανές εμφανίσεις θα ηχογραφηθούν και θα κινηματογραφηθούν σε DVD/BLURAY για μια εορταστική κυκλοφορία και μας έβαλε σε αναμμένα κάρβουνα. Μα τι ήταν αυτό που μόλις μας ανακοίνωσε ο Roger? Αναρωτιόμουν!!! Άκουσα καλά? Είναι δυνατόν? Θα έρθει στην Ελλάδα και θα βάλει τις φάτσες των Ελλήνων σε ένα DVD για να μας δει όλοι η υφήλιος? Παρόλο που έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται? Σε τελική ανάλυση δεν ήταν τυχαία αυτή η επιλογή του. Αντιθέτως ήξερε τι έκανε μιας και η κατάσταση στην όποια βρισκόμαστε όλο αυτόν τον καιρό, κουβαλά όλο το δυναμίτη που θα μπορούσε κάποιος να έχει στα χεριά του και να τα τινάξει όλα στον αέρα σαν ‘’μάρτυρας’’ ενός ιερού πολέμου (αναρωτιέμαι, ο καθένας μας ξεχωριστά πόση δυναμίτιδα μπορεί να πάρει μαζί του στη αγκαλιά του?). Θα μπορούσε κάποιος πανεύκολα να τα δώσει όλα μια και να χαθούν στον άνεμο.
Όλοι μας βλέπετε, είμαστε συναισθηματικά φορτισμένοι αλλά και ψυχολογικά εξαθλιωμένοι από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Είμαστε πλέον στο αμήν. Αυτό έψαχνε και ο Roger Waters. Εκτός του ότι είναι ολοφάνερο ότι μας έχει μια αδυναμία και μας σέβεται ως λαό για την ιστορία μας αλλά και το ταπεραμέντο που μας διακρίνει, έψαχνε επίσης ανθρώπους έτοιμους να εκραγούν από οργή και θυμό, λόγο της αποχαυνωτικής κατάστασης στην οποία έχουμε όλοι μας περιέλθει με αυτά που ακούμε και γίνονται πάνω από το κεφάλι μας, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι εκρηκτικό όσο και το μνημειώδες άλμπουμ των Pink Floyd για μια ζωντανή εμφάνιση.
Όχι, ο Roger Waters δεν μας εκμεταλλεύτηκε. Νομίζω πως έψαχνε και ο ίδιος ανθρώπους που να μοιάζουν σε αυτόν σε πολλά σημεία. Βρισκόμενος και ο ίδιος πιθανότατα στην ιδία ψυχολογική κατάσταση με αυτά που βλέπει να γίνονται σε παγκόσμια κλίμακα (άλλωστε μιλάμε για ένα σκεπτόμενο άνθρωπο), έτσι ώστε να μπορεί να εκφραστεί καλύτερα μέσω του έργου του, να γίνει ένα με το κοινό που τον παρακολουθεί, ώστε να υπάρχει σύμπνοια και κατανόηση με τα μηνύματα και τις ιδέες που έχει δημιουργήσει. Σκοπός αυτού του εγχειρήματος είναι να γίνουν ακόμα πιο κατανοητά τα θέματα με τα οποία ασχολείται το ‘’The Wall’’, να μετουσιωθεί o Waters σε έναν άλλο χαρακτήρα που θα σπάσει τα δεσμά ως άλλος Προμηθέας, να μπει ξανά στον μονοπάτι που χάραξε ο ίδιος, μπαίνοντας έτσι στο πετσί του ρόλου δίνοντας έναν άλλο τόνο ακόμα πιο ρεαλιστικό. Θέλει με αυτόν τον τρόπο να επικοινωνήσει με ανθρώπους που τον κατανοούν.
Εδώ μάλλον βρήκε τον κατάλληλο τόπο για να παιχτεί ζωντανά το έργο που έγραψε ο ίδιος. Ο Ελληνικός χώρος μυρίζει μπαρούτι που φτάνει στις μύτες όλων των Ευρωπαίων από άκρη σε άκρη και όχι μόνο, έτοιμος να εκραγεί. Για τον ίδιο λόγο όταν ο Roger Waters ρώτησε εμάς (εμμέσως πλην σαφώς) μέσω των στίχων του στο τραγούδι ‘’Mother’’….Should I trust the Government????, το γιουχάισμα που έπεσε από 20.000 θεατές δεν είχε προηγούμενο σε συναυλία (φυσικά δεν αποδοκιμάσαμε τον ίδιο –το γνωρίζει πολύ καλά- αλλά θέλαμε με αυτόν τον τρόπο να δηλώσουμε κάποια πράγματα και να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση). Όλοι μας περιμέναμε αυτήν την ερώτηση. Την είχαμε μέσα μας την απάντηση και την κρύβαμε για να την εκφράσουμε την κατάλληλη ώρα, όπως και όταν έπρεπε.
Πιστεύω πως τα μηνύματα που περνά το συγκεκριμένο μουσικό έπος ‘’The Wall’’ καθρεπτίζονται, αντανακλώνται και συμβαδίζουν με πολλά από τα καθημερινά προβλήματα (αν όχι όλα) που αντιμετωπίζει ο άμοιρος τόπος μας το τελευταίο διάστημα…. Ψευδό-σοσιαλισμός, αποξένωση, μιζέρια, απομόνωση, δικαιώματα που κερδήθηκαν με αγώνες ανά τους αιώνες και που χάνονται εν ριπή οφθαλμού προς τέρψιν κάποιον κακομαθημένων κυβερνώντων που έχουν ως μοναδικό θεό το χρήμα, πολιτικοί που δεν αγαπούν τον λαό τους και φέρονται ως δικτάτορες, κλεψιά και απατεωνιά, διαφθορά, υπερκατανάλωση, κοροϊδία, φασισμός , έξαρση της βίας, αδικία, ψυχολογικές και ψυχαναγκαστικές αρρώστιες, εκμετάλλευση, μοναξιά, παραπληροφόρηση, σάπιο πολιτικό σύστημα, εξαθλίωση, οργή και αγανάκτηση, αδιαφάνεια, δικαιώματα απλών πολιτών που αγωνίζονται καθημερινά για την επιβίωση και παραβιάζονται ασυστόλως, καθημερινή ψυχολογικοί εκβιασμοί και απειλές, δημοσιογραφική και τηλεοπτική τρομοκρατία και γενικότερα ένας πόλεμος με τα νεύρα και την αντοχή των ανθρώπων. Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…. Αυτό δεν γίνεται φυσικά μόνο στην δίκια μας πατρίδα. Είναι ένα φαινόμενο που έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας σε κοινωνικό, πολιτιστικό, θεσμικό και πολιτικό επίπεδο σε παγκόσμια κλίμακα.
Tα θέματα με τα οποία ασχολείται το ‘’The Wall’’ μπορεί να μην αναφέρονται εξολοκλήρου μέσα από τους εκπληκτικούς στίχους του για όλα αυτά ακριβώς που διανύουμε, αλλά είναι εφικτό να μπορούν να φιλτραριστούν μέσα από μια άλλη οπτική και να τα εκφράσει ο καθένας μας, μέσα από την σκέψη του με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Θα μπορούσε να τα δει κανείς σαν να ήταν η δική μας περίπτωση μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, του ‘’Pink’’ που είναι χαμένος στον δικό του ψυχικό κόσμο, μη μπορώντας να μιλήσει για αυτά που νιώθει γιατί είναι εγκλωβισμένος. Θα μπορούσε να ήταν όντως η δικιά μας ιστορία, μιας ολόκληρης γενιάς αλλά και πολλών άλλων ανθρώπων που δεν γνωρίζουμε, όπου πιθανότατα να αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις. Μια ιστορία επίκαιρη και διαχρονική ενός καθημερινού ανθρώπου, που αναδύεται συνεχώς στην επιφάνεια για να μας υπενθυμίζει πράγματα και καταστάσεις μέσα από την ζωή, για να μας βάλει σε σκέψεις και να μας προβληματίσει.
Με λίγα λόγια, η ανθρώπινη ζωή και ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά συνεχώς μέσα από το άλμπουμ με το ενιαίο στιχουργικό του επίκαιρο θέμα. Το τοίχος έπεσε στην Αθήνα και η φωτεινή αισιόδοξη του πλευρά, έλαμψε στο τέλος για να φωτίσει τα πρόσωπα όλων μας. Όσοι ήταν εκεί και παρακολούθησαν, νομίζω μπορούν να δουν τα πράγματα με μια διαφορετική και αισιόδοξη μάτια, όπως αισθάνεται και τα βλέπει ο καθένας στην καθημερινότητα του.
Tear down the Wallllllll!!!!!!!!!!!!!.... Η ευκαιρία είναι δίκια μας τώρα να σιγοτραγουδήσουμε όλοι μαζί έξω από το τείχος το ""Outside the Wall"", που κλείνει το δεύτερο και τελευταίο μέρος του παγκόσμιου μουσικού πολιτιστικού έργου, που έχει γαλουχήσει στο πέρασμα του ολόκληρες γενιές ανθρώπων…..
Outside the Wall (Waters)
All alone, or in two"s,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they"ve given you their all
Some stagger and fall, after all it"s not easy
Banging your heart against some mad bugger"s wall.
"Isn"t this where...."
Rockoverdose.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου