Το “The Wall”, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ένας δίσκος-ορόσημο της Μουσικής ιστορίας για πολλούς λόγους. Η μουσική, οι στίχοι, το concept, η ταινία και γενικώς οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτόν, είναι συνυφασμένα με την τελειότητα. Το τι σημαίνει ο δίσκος και το όλο concept του, προφανώς και δεν είναι εδώ ο χώρος να γραφούν. Για όποιον δεν ξέρει, που αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποιος, ας ψάξει κι ας μάθει.
Φτάνοντας έξω από το κλειστό γήπεδο του Ο.Α.Κ.Α., χωρίς να ξέρω γιατί, η καρδιά μου τρεμόπαιζε διότι ήξερα, μέσα μου, πως αυτό που θα βιώσω σε λίγες ώρες, δεν είναι ένα “πολύ καλό show”. Θα αγγίζει την τελειότητα. Α, και θα είναι το επίσημο DVD της περιοδείας. Απλά πράγματα. Μην τα πολυλογώ, μπαίνοντας στον χώρο, αυτό που αντίκρισα, μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί. Μου βγήκε αυθόρμητα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, το οποίο κρατάει ακόμη μέχρι σήμερα. Ο λόγος? Τα σκηνικά. Τα είχα δει, είχα διαβάσει, είχα δει διάφορα βίντεο που κυκλοφορούν από την περιοδεία αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το να τα βλέπεις μπροστά σου. Κι όταν βλέπεις γύρω σου τόσες κάμερες HD, τον 360D “ηχοσύστημα”, το αεροπλανάκι στην οροφή δεξιά και τον κόσμο να αρχίζει να γεμίζει το στάδιο… Ε, απλά μένεις να χαζεύεις παντού γύρω σου ώστε να μην ξεχάσεις τίποτα. Τέλος πάντων, η ώρα περνάει βασανιστικά μέχρις ότου, στις 9:30 ακριβώς, τα φώτα σβήνουν.
“In The Flesh?”. Ο Waters σε ρόλο δικτάτορα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, από παντού πυροτεχνήματα, εκρήξεις, βίντεο-προβολές στα μέρη του τείχους που ήταν ήδη χτισμένα και στο τέλος, το αεροπλάνο συντρίβεται στο τείχος. Απίστευτο. Προσωπικά, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ζω κάτι τέτοιο.
“Thin Ice” και ο Waters στο μπάσο… Παράλληλα, στο τείχος προβάλλονται οι “Fallen Ones”. Για όποιον δεν ξέρει, είναι άνθρωποι που έχασαν την ζωή τους σε πόλεμο ή ήταν ακτιβιστές και τους σκότωσαν, διότι πρόσφεραν στον συνάνθρωπο.
Στην συνέχεια, το “Another Brick In The Wall Part 1” ήρθε να μας πάρει τα μυαλά. Μία πορτοκαλί (νομίζω) θάλασσα που προβάλλεται σε τείχος και video-wall παράλληλα και… “The Happiest Of Out Lives” + “Another Brick In The Wall Part 2”. Ο δάσκαλος βγαίνει μπροστά από το τείχος και η παιδική χορωδία τραγουδάει και εν τέλει “επιτίθενται”. Όλο το στάδιο σείεται κι εμείς ανήμποροι να παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα μην μπορώντας να βγάλουμε μιλιά…
Λίγα ελληνικά από τον κύριο Waters για την συνέχεια, ο κόσμος ξεφωνίζει κα έρχεται το υπέρτατο “Mother”… Ο κακός χαμός, οι στίχοι πιο επίκαιροι από ποτέ και η ερώτηση “Mother, should I trust the Government?” να μας στέλνει όλους…
Συνέχεια με το “Goodbye Blue Sky” που τραγουδήθηκε απ’ όλους. Το video-wall και το τείχος προβάλλουν τα αεροπλάνα της ταινίας που βομβαρδίζουν, με άλλα όμως σήματα… Π.χ. το σήμα της Mercedes, των McDonalds, της Shell, την πεντάλφα, το δολάριο κλπ. Απίστευτο αυτό που παρακολουθούμε…
Ακολουθεί το “Empty Spaces”, όπου όλο το κοινό φόρεσε κάτι μάσκες που μας μοίρασαν στην είσοδο και ταυτόχρονα προβάλλονται στιγμιότυπα από την ταινία. Μόνο με μία λέξη μπορεί να χαρακτηριστεί. Μαγεία.
“Young Lust” και rock n’ roll, με τις προβολές γυναικών σε κάπως πιο “προσωπικές” στιγμές ενώ τραγουδιέται ευχάριστα και με πάθος από το κοινό. Παράλληλα με τα τραγούδια, το τείχος σιγά-σιγά χτίζεται και έτσι, φτάνουμε στο “One of my Turns”… Τα λόγια πιστεύω πως εδώ, κρίνονται περιττά. Καπάκια με “Another Brick In The Wall Part 3”, το τείχος έχει ολοκληρωθεί, τα σκηνικά δίνουν και παίρνουν και τελευταίο κομμάτι, το “Goodbye Cruel World”.
Ακολούθησε ένα διάλλειμα το οποίο καλώς ή κακώς, μας προσγείωσε πίσω, στην γη. Γυρνάω, και βλέπω 20.000 ακόμα απορημένα κεφάλια (όπως κι εγώ), να προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν το τι είδανε μόλις τώρα. Μισή ώρα το break, με τους “Fallen Ones” να προβάλλονται στον τοίχο.
Τα φώτα κλείνουν, η ώρα 23.00, και ήρθε η ώρα όλοι μαζί να τραγουδήσουμε το “Hey You”. Η μπάντα βρίσκεται πίσω από το τείχος, και κάπου προς το τέλος, τα video-walls αλλάζουν επίπεδο, κι εκεί που τα χαρακτήριζες ως ‘’απίστευτα’’, τώρα τα λες ‘’εξωπραγματικά’’. So simple.
“Is There Anybody Out There?” και λίγα τούβλα βγαίνουν από το τείχος για να φανούν οι κιθαρίστες. Φοβερό feeling. Στην συνέχεια, ένα γραφείο βγαίνει μέσα από το τείχος (???) και ο Roger να μας τραγουδάει το “Nobody Home”. Ζούμε επικές στιγμές, μάλλον…
“Vera” και το φοβερό video-wall με το κορίτσι που κλαίει δίνει έναν φοβερό χαρακτήρα στο κομμάτι και στην συνέχεια το “Bring The Boys Back Home”. Όλοι ξέρουν το τι επίκειται…
“Comfortably Numb”. Μαγεία. Ειλικρινά, μπορώ να πω πως δεν στεναχωρήθηκα, ούτε καν με ένοιαξε που δεν βγήκε ο Gilmour. Ο κιθαρίστας του Waters (του οποίου, δυστυχώς, το όνομα μου διαφεύγει) έκανε τα δύο σόλο να ακουστούν απίστευτα. “The Show Must Go On” και οι τραγουδιστές απλά αφήνουν άφωνο τον κόσμο. Το κοινό όλο σε έκσταση και με αυτά, φτάνουμε στο ανυπέρβλητο “In The Flesh”. Όλη η μπάντα μπροστά στην σκηνή, τα hammers στα video-wall και το γουρουνάκι βγαίνει με απόλυτη επιτυχία, έχοντας γραμμένα πάνω του πολύ εύστοχα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, κάνοντας τον γύρω του σταδίου.
“Run Like Hell” για την συνέχεια. Έχουμε όλοι χάσει την γη κάτω από τα πόδια μας. Τα video-wall δίνουν και παίρνουν και όλοι, εκστασιασμένοι, να κοιτάμε με ανοιχτό το στόμα στην σκηνή. “Waiting For The Worms” εν συνεχεία, το τείχος περικλείεται από σκουλήκια και ο Roger παίρνει τον τηλεβόα για την απαγγελία του κομματιού.
“Trial” και το φοβερό animation μας αφήνει σιωπηλούς, να χαζεύουμε και να αναρωτιόμαστε πως μπορεί σε τέτοια ηλικία, αυτός ο άνθρωπος να κάνει τόσα πολλά. “…Tear down the Wall…” φωνάζουμε όλοι, το τείχος γκρεμίζεται, τα σκηνικά είναι φαντασμαγορικά και το χειροκρότημα παίρνει διαστάσεις ιστορικές. Τέλος, το “Outside The Wall” σε extended version, οι μουσικοί παρουσιάζονται από τον Waters και φεύγουν… Τόσο απλά.
Δεν θα πω τίποτα άλλο παρά μονάχα το ακόλουθο.
Ξενέρωσα. Ξενέρωσα, με όλη την σημασία της λέξης. Το “γιατί”? Διότι πολύ απλά, ξέρω πως αυτό που είδα ήταν η τελειότερη και σημαντικότερη παράσταση στην ζωή μου και πως ότι άλλο κι αν δω από δω και πέρα, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει αυτό το show, ούτε στο 10%.
Φυσικά ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ! τις επόμενες δύο παραστάσεις του ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!
Το Σάββατο 9/7 και την Τρίτη 12/7 στο κλειστό γήπεδο του ΟΑΚΑ!
Για το Rockoverdose.gr,
Jimmakos Kechris
jimmakoskechris@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου