Virtua Tennis 4 REVIEW

Ρίχνοντας μια ματιά στις νέες κυκλοφορίες της περιόδου και πιο συγκεκριμένα στον τομέα των αθλητικών τίτλων, το μόνο σίγουρο είναι πως, τουλάχιστον για φέτος, η χρονιά βαίνει καλώς. Παρόλο που για την ώρα τα μεγαθήρια της κατηγορίας που καταπιάνονται με γνωστά αθλήματα δεν έχουν εμφανιστεί, οι προτάσεις που αφορούν το tennis αλλά και το golf έχουν καταφέρει να κινήσουν την προσοχή του κοινού. Πλέον, έχει έρθει η σειρά της SEGA να θέσει στην κρίση των παικτών το Virtua Tennis 4, κινούμενη στα γνωστά για αυτήν μονοπάτια. Το ερώτημα που τίθεται πλέον, δεν είναι αν η γνωστή arcade δημιουργία καταφέρνει να είναι διασκεδαστική, αλλά αν επιτυγχάνει έναν αέρα ανανέωσης.

Το ευχάριστο είναι πως η κατηγορία είναι για ακόμα μια φορά σε θέση να καλύψει τις ανάγκες του κοινού γύρω από το άθλημα του tennis και έτσι είτε κάποιος αναζητάει την απόλυτη εξομοίωση, είτε την απλή διασκέδαση, θα βρει αυτό που ψάχνει. Το Virtua Tennis 4, αναμενόμενα, δεν μπορεί να κοιτάξει το Top Spin 4 κατάματα, αλλά ίσως και να μην είναι αυτός ο στόχος του. Ουσιαστικά, οι δύο τίτλοι κινούνται σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις, στοχεύοντας σε ένα διαφορετικό κοινό.

Έξοδος από τα αποδυτήρια: Οι επιλογές

Όπως συνηθίζεται τον τελευταίο καιρό με τους τίτλους του PlayStaion 3, τα πάντα ξεκινούν με την εγκατάσταση του τίτλου στον σκληρό δίσκο της κονσόλας, μια διαδικασία που πέρα από σύντομη, δεν είναι και υποχρεωτική. Ουσιαστικά απαιτούνται 3GB ελεύθερου χώρου, τα οποία στη συνέχεια εκμηδενίζουν τα έτσι και αλλιώς σύντομα loading times. Από εκεί και έπειτα οι παίκτες θα μεταφερθούν στο κεντρικό μενού, όπου όλα δείχνουν να έχουν μεταφερθεί ατόφια από το Virtua Tennis 2009, πλην της ενότητας Motion Play.
Σε γενικές γραμμές ο τίτλος προσφέρει όλα όσα θα περίμενε ή έχει συνηθίσει, έχοντας κατά νου τη φιλοσοφία της σειράς γενικότερα. Πέρα από το arcade mode, στη διάθεση των παικτών είναι τόσο η επιλογή practice, όσο και η αντίστοιχη exhibition. Ειδικά στη δεύτερη, μέχρι και τέσσερις φίλοι μπορούν να αγωνιστούν ταυτόχρονα, επιλέγοντας οποιονδήποτε τενίστα της αρεσκείας τους.

Στο συγκεκριμένο τομέα η SEGA προσφέρει 18 πραγματικούς αθλητές –συμπεριλαμβανομένης και της αγαπημένης μας Sharapova- καθώς και τέσσερις γνωστές φυσιογνωμίες από το παρελθόν και συγκεκριμένα τους Βecker, Courier, Rafter και Edberg. Δυστυχώς, για τις ανάγκες του review δεν κατέστη δυνατό να ασχοληθούμε με το multiplayer, εξαιτίας των προβλημάτων που ταλανίζουν το PlayStation Network. Έχοντας όμως κατά νου το παρελθόν της σειράς στο συγκεκριμένο τομέα, πιστεύουμε πως όταν επανέλθει η υπηρεσία της Sony σε πλήρη λειτουργία, οι δικτυακές αναμετρήσεις θα διεξάγονται απροβλημάτιστα.
O κεντρικός κορμός του Virtua Tennis 4 είναι το World Tour, το οποίο είναι ουσιαστικά ένα απλοποιημένο career mode. Αφού οι παίκτες δημιουργήσουν τον αθλητή των ονείρων τους, υπό την καθοδήγηση του πρωταθλητή τους θα ξεκινήσουν την αθλητική τους σταδιοδρομία, με απώτερο σκοπό την παγκόσμια αναγνώριση. Σκοπός είναι η απόκτηση πόντων εμπειρίας, ώστε ολοένα και περισσότερα τουρνουά να είναι διαθέσιμα, τα οποία θα αποφέρουν δόξα και χρήμα.

Η μετακίνηση από το ένα event στο επόμενο γίνεται μέσω του γνωστού χάρτη που μας έχει προσφέρει και στο παρελθόν η σειρά, μόνο που καλό θα ήταν η ομάδα ανάπτυξης να απέφευγε τις περιττές κινήσεις. Πολλές είναι οι ενδιάμεσες στάσεις που δεν εξυπηρετούν κανέναν απολύτως σκοπό, ενώ οι διάφορες δοκιμασίες, που παίζουν το ρόλο προπόνησης, επαναλαμβάνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Aυτές οι δοκιμασίες, έχουν μεταφερθεί αυτούσιες από την αγαπημένη ενότητα της σειράς, η οποία δεν είναι άλλη από τα mini games.
Εδώ το άθλημα του tennis αποκτά μια εντελώς διαφορετική χροιά, με την εικόνα να αγγίζει ή και να ξεπερνάει τα όρια του... παλαβού και με τη διασκέδαση να χτυπάει κόκκινο. Ο παίκτης για παράδειγμα καλείται να επιδοθεί σε ένα κυνήγι πάπιας, έχοντας σαν όπλα του τη ρακέτα και το μπαλάκι ή, ακόμα καλύτερα, θα πρέπει να δημιουργήσει ορισμένα δροσιστικά cocktails, αποφεύγοντας να σπάσει τα ποτήρια.

Χειρισμός και motion controls

Σύμμαχος σε όλα τα παραπάνω θα είναι συνεχώς το φιλικότατο μοντέλο χειρισμού, που αν μη τι άλλο συγχωρεί τα λάθη. Τα τέσσερα βασικά πλήκτρα του χειριστηρίου προσφέρουν και ένα διαφορετικό χτύπημα, ενώ και ο αναλογικός μοχλός είναι αρκετά ακριβής, παρά τα προβλήματα που παρουσιάζει το animation. Η αλήθεια είναι πως συνολικά το επίπεδο δυσκολίας είναι υπερβολικά χαμηλό και έτσι ο παίκτης πρακτικά μπορεί να πατήσει από πριν το πλήκτρο ώστε να εκτελέσει ένα χτύπημα και όταν η μπάλα έρθει κοντά στον αθλητή του, η επιθυμητή κίνηση να γίνει σχεδόν αυτόματα. Σε καμία περίπτωση το παραπάνω δεν συνεπάγεται ότι ο παίκτης δεν έχει τον έλεγχο των πραγμάτων στα χέρια του, αλλά λίγη περισσότερη ελευθερία θα ήταν καλοδεχούμενη.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το Virtua Tennis 4 καταφέρνει να δημιουργήσει μια μοναδική αίσθηση οικειότητας και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός πως μοιάζει με τον προκάτοχό του σαν δυο σταγόνες νερό. Η SEGA δεν θέλησε να κάνει το βήμα παραπάνω και έτσι αρκέστηκε απλά και μόνο να εμπλουτίσει τη σειρά με τη δυνατότητα χρήστης του Motion Controls αλλά και την τεχνολογία 3D.

Σε γενικές γραμμές το νέο χειριστήριο του PlayStation 3 δείχνει να λειτουργεί αρκετά σωστά, με σχεδόν τέλεια απόκριση και συγχρονισμό. Ανάλογα με τον τρόπο που το κρατάει ο παίκτης, η ρακέτα θα έχει την ανάλογη κλίση και η ποικιλία των χτυπημάτων θα είναι σαφέστατα μεγαλύτερη. Στον αντίποδα, η κίνηση του τενίστα δεξιά και αριστερά είναι ιδιαίτερα προβληματική, κάτι που ισχύει και στην περίπτωση που κάποιος επιλέξει το Dual Shock 3 ως μέσο ελέγχου. Ο ταυτόχρονος βηματισμός μαζί με κάποιο χτύπημα, φέρνει ένα τραγικό αποτέλεσμα –τουλάχιστον οπτικά- ενώ δεν θα είναι λίγες οι φορές που, παρά τις προσπάθειες του παίκτη, ο ψηφιακός αθλητής δεν θα μπορέσει να εκτελέσει ένα forehand για παράδειγμα, εξαιτίας του παραπάνω προβλήματος.

Ξεπερασμένος τεχνικός τομέας

Υπεύθυνο σε μεγάλο βαθμό για το προαναφερθέν πρόβλημα είναι και το animation, το οποίο δεν δείχνει να έχει εξελιχθεί σε σχέση με το παρελθόν. Η κίνηση είναι πολλές φορές κοφτή και άγαρμπη, με έντονα σημάδια ασυνέχειας στο βηματισμό, ενώ αρκετά συχνά ο κορμός του χαρακτήρα θα σπάει, με τα πόδια του να είναι στραμμένα προς μια κατεύθυνση και το υπόλοιπο του σώματός του προς την αντίθετη.
Η ίδια προβληματική εικόνα παρατηρείται και στον τομέα των γραφικών γενικότερα, με τους αθλητές να μοιάζουν πλαστικοί, ενώ στα κοντινά πλάνα η μηχανή γραφικών αδυνατεί να πείσει. Η εικόνα του ιδρώτα είναι πραγματικά υπερβολική ενώ τα κατά τα άλλα όμορφα σχεδιασμένα γήπεδα, μαστίζονται από το ενοχλητικό στοιχείο του alliasing.

Επιπροσθέτως, η επιλογή του 3D δεν βελτιώνει την κατάσταση, με την χρήση της συγκεκριμένης τεχνολογίας να περνάει απαρατήρητη γιατί δεν έχει αξιοποιηθεί σωστά, ενώ ο τομέας του ήχου δείχνει να βρίσκεται σε ελαφρώς καλύτερη μοίρα, με όμορφα μουσικά κομμάτια να ακούγονται στα μενού και με τους αθλητές να βγάζουν αρκετά πειστικές κραυγές. Απορίας άξια είναι η απουσία του σχολιαστή μιας και όπως όλα δείχνουν έχει ξεχαστεί στα αποδυτήρια και κανείς δεν τον ειδοποίησε πως ο αγώνας έχει ήδη ξεκινήσει.

Κούραση και ιδρώτας: Συμπεράσματα

Είναι λοιπόν το Virtua Tennis 4 ένα αναμάσημα του προηγούμενου μέρους, με την προσθήκη της χρήσης Motion Controls να δικαιολογεί την κυκλοφορία του; Και ναι και όχι. Αφήνοντας στην άκρη την χρήση των εν λόγω περιφερειακών (στο Xbox 360 υποστηρίζεται το Kinect και στο Wii το Motion Plus), οι υπόλοιποι τομείς δείχνουν μια στασιμότητα, μια αντιγραφή στα όσα οι φίλοι της σειράς βιώνουν εδώ και χρόνια.
Στον αντίποδα όμως, η νέα αυτή πρόταση δημιουργεί μια μοναδική έλξη, γιατί παρά τα λάθη της, καταφέρνει να είναι εξαιρετικά διασκεδαστική. Η ευχαρίστηση του tennis αυτή τη φορά πηγάζει από την απλότητα με την οποία η SEGA προσεγγίζει το άθλημα και έτσι όσοι δυσκολεύτηκαν με το Top Spin 4, μόλις βρήκαν έναν τίτλο στα μέτρα τους.