Στίχοι και μέταλ. Μια προβληματική σχέση,Μέρος Πρώτο- Schuldiner: Ο διορατικός στιχουργός

Το πιο σπάνιο φαινόμενο στη μουσική τέχνη που αγαπάμε είναι να συναντήσουμε ένα τραγούδι, με σουπερ τεράστιο υπεργαμάτο riff και φωνή από τα βάθη της κόλασης, ή έστω από τα ψυχεδελικά ύψη της υπερσυνείδησης, που συνοδεύεται από καλούς στίχους.

Ποτέ δεν ήταν προαπαιτούμενο για τη μουσική και δη για τη metal αλλά όποτε συμβαίνει, το συγκρότημα αυτόματα ανεβαίνει σε επίπεδο καλλιτέχνη που δεν περιορίζεται στην εποχή του. Είναι δύσκολο, σπάνιο και εξαιρετικά ευχάριστο για ένα φίλο και σπασίκλα αυτής της μουσικής.

Σε όλα αυτά τα χρόνια έχω νιώσει αυτήν την σύνδεση με όλο το προσφερόμενο καλλιτεχνικό πακέτο, ελάχιστες φορές. Στην αρχή απογοητευόμουν και προσπαθούσα να βγάλω μια άκρη, αφιερώνοντας χρόνο στους στίχους. Διάβαζα αυτούς του Warrel Dane και του Akerfeld και πολλούς ακόμη χωρίς να έχω τη δυνατότητα να εισχωρήσω σε αυτούς, να τους νοιώσω και να τους κάνω δικούς μου.

Τελικά αποφάσισα πως δεν υπάρχει ελπίδα και άρχισα να αδιαφορώ. Αυτή η απόσταση μου έδωσε τη δυνατότητα να μην προσπαθώ να καταλάβω και απλώς να δω τις εικόνες που οι στίχοι μου δημιουργούσαν. Έτσι κατέληξα σε αυτό το μοναδικό συμπέρασμα: Οι στίχοι των μουσικών είναι σκατά.

Δεν το λες και αποκάλυψη. Με τα χρόνια όμως εκτίμησα τους στίχους κάποιων ελάχιστων καλλιτεχνών. Στο σημερινό κείμενο θια ασχοληθώ με αυτούς του Chuck Schuldiner. Για μένα ο καλύτερος στιχουργός στη metal για τον εξής απλό λόγο. Έγραφε άμεσα, χωρίς πολύπλοκες εικόνες και ανώτερες ιδέες, για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Δεν ασχολούνταν με τον κόσμο, την πείνα, τις πλυμμήρες, τη δημοκρατία και όλες τις μεγάλες ιδέες. Αντιμετώπιζε τη ζωή του προσγειωμένα καθώς αντιλαμβανόταν τη ματαιότητα των μεγάλων ιδεών.

Τον απασχολούσε ο άνθρωπος και οι σχέσεις του με τους άλλους. Απλά και καθημερινά με μια δόση, που δεν ήταν και δύσκολο να το καταλάβει κανείς, εσωτερικών, πνευματικών αναζητήσεων. Εκεί που οι περισσότεροι επιλέγουν ένα μυστικιστικό μονοπάτι για να μιλήσουν για τη γνώση του εαυτού, πιθανότατα γιατί δεν είχαν ιδέα για πιο πράγμα μιλούσαν, ο Τσακ επέλεξε τον δρόμο της κουβέντας με δυο τρεις φίλους, ένα απόγευμα, στη βεράντα, μαζί με καφέ και τσιγάρο.

Δεν ξεκίνησε έτσι βέβαια. Από στίχους για ζομπια, σε ζητήματα όπως η έκτρωση και οι μαζικοί φόνοι, στη μοίρα, τη φιλοσοφία, τη ζήλεια, τη κρίση, τη συγχώρεση, την ίδια τη ζωή. Από αλμπουμ σε αλμπουμ φαίνεται καθαρά ο δρόμος που χάραζε ο ίδιος για τον εαυτό του, τόσο στη μουσική εξέλιξη του, όσο και στιχουργικά. Τα άλματα ήταν τεράστια και περιπετειώδη για τον ίδιο και για εμάς, τους ακροατές.

Οι παρακάτω στίχοι είναι επιλογή από τραγούδια του, ξεκινώντας από το πρώτο αιματηρό αλμπουμ και καταλήγει στο ήχο της επιμονής. Άραγε θα μπορούσε να ειπωθεί η ιστορία ενός ανθρώπου σε ένα τραγούδι; Γιατί όχι. Μια προσπάθεια δεν βλάπτει.

Prophecies of Death

Gather around, watch and see a new creation of misery

End it now, it is the only way
too cruel, that is what they say.

Death and life taken so easily
Right or wrong, whose choice will it be?

Should we not prepare for the uncertain
Mysteries of our life, of our destiny?

.

See past the dark and use your energy
Learn from these images
Thoughts that we call dreams

The answer cannot be found
in the writing of others
Or the words of a trained mind.

Won't you join me on the perennial quest
reaching into the dark, retrieving light
Search for answers on the perennial quest
where dreams are followed, and time is a test.

Life is like a mystery
with many clues, but with few answers
to tell us what it is that we can do to look
for messages that keep us from the truth.

When you taste the truth you will
see like others before me, to you
I am past, a story to tell,
tell it.

Enforce the words no more, be free
alone you might just find serenity.

To forgive is to suffer.

rockoverdose.gr