Αν τα εξώφυλλα ήταν ειλικρινή...

Back in the day, όταν το Internet δεν ήταν τόσο αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μας και χωρίς τις άπειρες διευκολύνσεις που μας προσφέρει, είμασταν όλοι noob όταν ήταν να αγοράσουμε ένα cd.

Έπρεπε να βασιστούμε σε κριτικές εντύπων περιοδικών, σε φήμες και απόψεις και χωρίς να έχουμε ακούσει ένα κομμάτι, έστω ένα δείγμα από τον υποψήφιο προς αγορά δίσκο, βάζαμε το χέρι στη τσέπη και αρκετές φορές νιώθαμε, κατά κάποιο τρόπο, εξαπατημένοι και απογοητευμένοι.

Τι θα συνέβαινε όμως αν το marketing ήταν ανύπαρκτο και τα συγκροτήματα έπρεπε με κάποιο τρόπο να μας επικοινωνήσουν άμεσα αυτό που μας προσφέρουν. Ή ακόμη, το πως η ιστορία διαμόρφωσε ένα album. Δεν θα ήταν αρκετά διαφορετικά; Τουλάχιστον θα ήταν κατατοπιστικά. Γιατί όταν αγοράζεις φέτα, θες φέτα και όχι κάτι που μοιάζει με φέτα. Για να δούμε κάποια παραδείγματα.

 

Καμιά δικαιολογία. Ξέρεις τι αγοράζεις.

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

 

Και μετά κατηγορούμε τα συγκροτήματα για παραπλάνηση.

 

 

 

Ακριβώς αυτό. Το “Suffer” εξακολουθεί να είναι το καλύτερο τραγούδι κάτω των 3 δευτερολέπτων που ηχογραφήθηκε ποτέ.

 

 

Beoobs. Ξέρεις τώρα.

 

Αυτό πόνεσε. Το ξέρω και το ξέρεις.

 

Έτσι έπρεπε να το ονομάσουν. Μην το αρνείσαι.

 

Και συνεργασια με τον Jay-z κάποια στιγμή τα παιδιά.

 

 

 

Εννιαλογία είναι απ’ όσο γνωρίζω.

 

 

Και αντιστοιχα θα έπρεπε να αλλάξουν το όνομα τους σε “Stock Music”... Come at me! I dare ya!

 

 

Για να λέμε τα σύκα, σύκα.

 

 

Και θα έπρεπε να το πουλάνε μαζί με σακουλάκι που περιέχει χώμα από νεκροταφείo. Ινδιάνικο κατά προτίμηση.

 

 

Και bonus...

 

 

Αυτά. Εσείς, ποιοι δίσκοι πιστεύετε ότι αξίζουν σκληρή ειλικρίνεια;

 

 rockoverdose.gr